Ma zdolność radzenia sobie w praktycznie każdym terenie – sprawdziła się na Biegunie Północnym i Południowym, a także w Rajdzie Dakar. Jej reputację niezniszczalnej terenówki przez 50 lat budowało osiem kolejnych generacji. Aby zrozumieć legendę Toyoty Hilux, należy wrócić do miejsca, w którym wszystko się zaczęło.

Historia Toyoty Hilux rozpoczęła się poza budynkiem Toyota Motor Corporation. Korzenie najbardziej znanego na świecie pickupa sięgają firmy Hino Motors, która w 1967 roku dołączyła do Toyota Goup. Hino było w swoim czasie jednym z najbardziej zasłużonych japońskich producentów samochodów. W jego ofercie znajdowała się między innymi chętnie kupowana półciężarówka o nazwie Briska. Na bazie właśnie tego modelu, a także małego pickupa Toyota Stout Light, Toyota postanowiła stworzyć nowe auto ze skrzynią ładunkową.

Pierwsza generacja – początek (1968–1972)

Owocem współpracy Toyoty i Hino stała się zaprezentowana w 1968 roku nowa półciężarówka o nazwie Hilux. Model ten otrzymał kod nadwozia N10. Projekt był opracowany przez inżynierów Toyoty, ale produkcja odbywała się w fabryce Hamasu Hino Motors.

Hilux powiększył ówczesny asortyment pickupów oferowanych przez Toyotę do czterech różnych modeli. Do tej pory w salonach można było znaleźć użytkową wersję modelu Corona oraz model Masterline (Crown). Ich konstrukcja była jednak oparta na wersjach osobowych i Toyota szybko wycofała je ze swojej oferty. Gamę pickupów zamykała prosta, surowa Toyota Stout Light, produkowana do 1989 roku.

Konstrukcja nowego modelu Toyoty została osadzona na ramie. Samochód miał tylny sztywny most na resorach piórowych, niezależne przednie zawieszenie i pojedynczą kabinę. Pod maską znalazł się czterocylindrowy silnik benzynowy o pojemności 1,5 litra, a napęd przekazywany był na tylne koła za pomocą czterobiegowej ręcznej przekładni.

Niecały rok po premierze samochodu producent wprowadził na rynek Hiluxa z dłuższym rozstawem osi. W 1971 roku pojawiła się jednostka 1,6 litra, która zastąpiła podstawowy silnik. Na rynku północnoamerykańskim Hilux był wyposażony w większe jednostki napędowe o pojemności 1,9 lub 2,0 litra, a nadwozie występowało tylko w wersji krótkiej.

Druga generacja – w kierunku wygody (1972–1978)

Toyota Hilux drugiej generacji została wprowadzona na rynek w maju 1972 roku. Odświeżona wersja użytkowego Japończyka otrzymała zmodyfikowane nadwozie z powiększonym rozstawem osi, bardziej komfortowe wnętrze i nowe silniki. Samochód został ponadto wyposażony we wspomagany układ hamulcowy, a oferta powiększyła się o możliwość zamówienia samochodu z pojedynczymi fotelami zamiast trzyosobowej kanapy.

Premiera nowej generacji spowodowała również zmiany w ofercie przeznaczonej dla amerykańskich klientów. W tamtejszych salonach pojawiła się bowiem – do tej pory niedostępna – Toyota Hilux z dłuższym rozstawem osi. Nowością był również wariant Highway wyposażony w silnik o mocy 105 KM oraz automatyczną skrzynię biegów o trzech przełożeniach. W 1973 roku Toyota zastąpiła w Ameryce Północnej logo Hilux nazwą Truck.

W 1974 roku na niektórych rynkach gama silników została wzbogacona o 2-litrowy motor sprzężony z automatem o 3 przełożeniach. W 1975 roku w salonach na terenie USA pojawiła się Toyota Hilux z silnikiem 2,2 litra, z możliwością wyposażenia w ręczą skrzynię o 5 biegach.

Trzecia generacja – czas na wszechstronność (1978–1983)

Japończycy zdawali sobie sprawę, jak ważny dla Hiluxa jest amerykański rynek, dlatego postanowili zmienić strategię sprzedaży tego modelu. Wszechstronność stała się przewodnią myślą, która przyświecała twórcom trzeciej generacji pickupa. Co więcej, auto nie miało już służyć wyłącznie do transportu i zastosowań użytkowych, ale przeznaczone było także dla osób prywatnych.

Rekreacyjne właściwości samochodu podkreślało hasło reklamowe „Urodzony w Japonii. Wychowany w USA”. Model został jeszcze mocniej dopasowany do potrzeb amerykańskiego kierowcy. Zyskał lepsze i bardziej komfortowe zawieszenie, tarczowy układ hamulcowy, a także – co było największą nowością – napęd na cztery koła.

W ofercie znalazły się trzy odmiany z krótkim oraz cztery z długim rozstawem osi. Warta uwagi była specyfikacja Super Deluxe z wydłużoną o 90 mm kabiną – oferowała ona znacznie więcej miejsca od standardowej konstrukcji. W październiku 1979 roku samochód został wyposażony w skrzynię biegów pochodzącą z Land Cruisera 40.

To nie koniec zmian, które pojawiły się w trzeciej generacji. Toyota wraz z producentami nadwozi samochodowych stworzyła dla Hiluxa zabudowę z tworzywa z włóknem szklanym. Dzięki nim i dodaniu drugiego rzędu siedzeń pickup stał się pełnowymiarowym autem rekreacyjnym, którym mogła podróżować cała rodzina. Popularność takiej zabudowy sprawiła, że Toyota zdecydowała się na produkcję modelu 4Runner.

Czwarta generacja – gwiazda programu Top Gear (1983–1988)

Nowy model był oferowany początkowo równolegle z trzecią generacją, która w cenniku figurowała jako wersja podstawowa i występowała tylko z napędem na tylną oś.

Nowa generacja przyniosła nieznacznie odświeżony design. Nadwozie zyskało delikatniejsze linie i odnowione wnętrze. Od momentu wejścia na rynek w cenniku występowała zarówno wersja z pojedynczą, jak i podwójną kabiną. Nabywca mógł również wybrać odmianę z podwyższonym zawieszeniem. W sumie na rynku dostępnych było wtedy 20 różnych specyfikacji Toyoty Hilux.

Pod maską samochodu mógł znaleźć się jeden z czterech silników – producent oferował dwa benzyniaki o pojemności 1,6 lub 1,8 litra oraz dwa silniki Diesla o pojemności 2,2 oraz 2,4 litra. W wersjach z napędem 4x4 stosowano natomiast benzynę o pojemności 2 litrów i Diesla o pojemności 2,4 litra.

Z czasem rynek samochodów rekreacyjnych zaczął bardzo dynamicznie się rozwijać. Toyota szybko zareagowała na zmiany i oczekiwania klientów, wprowadzając kilka kolejnych modyfikacji modelu. Stalowa przegroda tylnej kabiny została usunięta, dodano zabudowę z włókna szklanego, tylną kanapę i bardziej komfortowe zawieszenie. Tak powstała Toyota 4Runner – charakterystyczne 3- drzwiowe kombi z możliwościami terenowymi godnymi Land Cruisera.

Czwarta generacja Toyoty Hilux jest niewątpliwie jednym z najbardziej znanych samochodów w historii brytyjskiego programu Top Gear. Jeremy Clarkson poddał czerwonego pickupa serii prób – od drobnych stłuczek, po utopienie go w morzu, podpalenie, zrzucenie na niego przyczepy kempingowej czy wysadzenie wielopiętrowego budynku, na którego dachu stał Hilux. Po każdej kolejnej próbie zniszczenia samochodu silnik odpalał. W momencie kręcenia odcinków poświęconych pickupowi Toyoty samochód miał 13 lat.

Piąta generacja – Toyota dopracowuje koncepcję (1988–1998)

Wprowadzenie na rynek piątej generacji Toyoty Hilux zbiegło się ze znacznym umocnieniem na rynku walutowym jena oraz spadkiem opłacalności eksportu produktów wytworzonych w Japonii. Toyota zdecydowała się więc na produkcję nowej generacji popularnego pickupa w fabrykach umiejscowionych na całym świecie – co ciekawe nie miały to być zakłady wyłącznie należące do Toyoty. Decyzją zarządu nowa generacja Hiluxa była produkowana w Japonii, Argentynie, Kolumbii, Filipinach, Nowej Zelandii oraz w USA.

Nowa Toyota Hilux oferowała cztery rozstawy osi i można ją było nabyć z pojedynczą lub podwójną kabiną. Wersje z napędem na cztery koła – w odróżnieniu od modeli z napędem na tylną oś – zyskały charakterystyczne nadkola, które poszerzały nadwozie o 40 mm. Amerykańska wersja samochodu zyskała dodatkowo niezależne przednie zawieszenie.

Wachlarz silników zależny był od tego, czy wybierze się wersję z napędem na dwa czy cztery koła. W przypadku pierwszej opcji do wyboru była jednostka benzynowa o pojemności 1,8 litra oraz 2,4-litrowy diesel. Hilux z napędem 4x4 mógł być napędzany benzyniakiem o pojemności 2 litrów lub motorem 2,8 l zasilanym olejem napędowym. W cenniku znalazł się również benzynowy silnik V6 o pojemności 3 litrów. Ten zarezerwowany był dla modeli z podwójnymi kabinami i drugiej generacji modelu 4Runner.

Szósta generacja – najważniejsze kryje się wewnątrz (1997–2005)

Stylistyka szóstej generacji Toyoty Hilux bardzo mocno nawiązywała do swojego poprzednika – dotyczy to bryły nadwozia, proporcji czy układu świateł. O wiele więcej zmian kryło się pod karoserią. Wnętrze kabiny zyskało na jakości materiałów i stylistyce, zadbano o lepsze spasowanie elementów i większą przestrzeń dla kierowcy i pasażerów.

Jednak najbardziej rewolucyjne zmiany dotyczyły podwozia. Po raz pierwszy wszystkie dostępne na różnych rynkach wersje zostały wyposażone w niezależne przednie zawieszenie. Skąd taka decyzja? Po pierwsze rozwiązanie to zastosowano już wcześniej z powodzeniem w modelu Land Cruiser, po drugie większość kupowanych na świecie Hiluxów było odmianami tylnonapędowymi, gdzie oprócz właściwości transportowych liczył się komfort podróżowania.

Samochód nadal oferowany był w pełnej gamie składającej się z różnych długości nadwozia, wersji napędowych i silnikowych. W ofercie pojawiła się również nowa odmiana – przedłużana dwudrzwiowa kabina. Szósta generacja umożliwiała praktycznie (z małymi wyjątkami na niektórych rynkach) niczym nieograniczoną personalizację – dowolny rodzaj nadwozia występujący w ofercie producenta można było połączyć z każdym dostępnym w cenniku Hiluxa silnikiem.

W 2002 roku producent zdecydował się na modernizację szóstej generacji. Nadwozie zostało odświeżone – pojawiły się nowe lampy, inny kształt maski oraz nowy grill.

Siódma generacja – zupełnie nowe auto (2005–2016)

Podczas gdy pierwsze sześć generacji Toyoty Hilux stanowiło rozwinięcie jednej koncepcji, dostosowywanej z roku na rok do oczekiwań rynku, siódma odsłona stała się krokiem milowym dla tego modelu. Samochód zwiększył swoje rozmiary, zyskał masywną linię nadwozia i oferował znacznie więcej miejsca wewnątrz kabiny. Nie można było przejść obojętnie obok jego potężnych reflektorów i nawiązującej do amerykańskiego stylu chromowanej atrapy.

Oprócz nowego stylu nowy Hilux oferował o wiele więcej przestrzeni użytkowej i mógł przewozić cięższe ładunki – wszystkie ulepszenia wprowadzono na wyraźne życzenie klientów, na podstawie badań i raportów. Producent nie spoczął na laurach w dniu premiery – przez cały okres trwania produkcji samochód był stale ulepszany – inżynierowie na bieżąco reagowali na zgłoszenia użytkowników. Na przykład wkrótce po premierze nowego Hiluxa na rynku brytyjskim wprowadzono trzecią wersję nadwozia, której zdaniem nabywców zabrakło w ofercie. Była to odmiana czteromiejscowa z dwudrzwiową kabiną.

Hilux przeznaczony na europejski rynek był początkowo oferowany z jednym silnikiem Diesla o pojemności 2,5 litra z turbodoładowaniem o mocy 102 lub 122 KM. Później pojawiła się mocniejsza odmiana 144-konna oraz trzylitrowy diesel o mocy 171 KM. Silniki benzynowe były dostępne na innych rynkach – w ofercie znalazły się jednostki o pojemności 2 lub 2,7 litra. Napęd przekazywany mógł być za pośrednictwem 4- lub 5-biegowego automatu oraz 5-biegowej skrzyni manualnej.

W 2008 roku samochód przeszedł delikatny facelifting. Zmieniono atrapę grilla, a w cenniku znalazła się bogato wyposażona odmiana z klimatyzacją, komputerem pokładowym i wygodniejszymi fotelami. Kolejna modernizacja pojawiła się w 2011 – dodano nowe światła, grill oraz bogatsze wyposażenie.

Ósma generacja – ósmy cud świata (od 2015)

Najnowsza odsłona Hiluxa została zbudowana całkowicie od podstaw. Zdaniem japońskich inżynierów legenda zasłużyła na takie podejście. Nadwozie ósmej generacji Hiluxa wpisuje się w standardy stylistyczne ustalone przez najnowsze modele tego producenta. Również we wnętrzu kabiny można znaleźć cechy charakterystyczne dla osobowych modeli.

Samochód został lepiej przygotowany do jazdy w terenie. Rama została wzmocniona, podobnie jak konstrukcja skrzyni bagażowej. Model wyposażono w dołączany napęd na wszystkie koła oraz przekładnię umożliwiającą wybór przełożeń szosowych lub terenowych. Tylny mechanizm różnicowy o ograniczonym poślizgu został natomiast przystosowany do przenoszenia większego momentu obrotowego. Przeprojektowano także tylne zawieszenie z resorami piórowymi.

Model zyskał nową gamę systemów wspomagających bezpieczeństwo i jazdę w terenie – system aktywnej kontroli trakcji (Active Traction Control, A-TRC), który ułatwia jazdę po śliskim i kamienistym podłożu, funkcję wspomagania zjazdu ze wzniesienia (Downhill Assist Control, DAC), która działa podczas jazdy do przodu i do tyłu, oraz funkcję wspomagania ruszania pod górę (Hill-start Assist Control, HAC). System elektronicznego rozdziału sił hamowania (Electronic Brakeforce Distribution, EBD) automatycznie rozkłada siły hamowania między koła przednie i tylne, w zależności od parametrów pojazdu i warunków na drodze.

Hilux jest teraz dostępny z trzema rodzajami nadwozia: z pojedynczą kabiną (Single Cab), z 4-miejscową przedłużoną kabiną (Extra Cab) i z 5-miejscową podwójną kabiną (Double Cab). Napędza go silnik Diesla nowej generacji z serii GD o pojemności 2,4 l, dzięki któremu Hilux jest jednym z niewielu pickupów na rynku spełniającym normę emisji spalin Euro 6.